Dagboek: nog een maandje in de medische malle molen: IVF2

Dit zeggen we intussen al voor het 3de jaar. 2de cryo terugplaatsing van IVF 1...
We hadden zoveel hoop, het zou nu toch wel eens mogen positief zijn, zo net voor kerstdag.
16 december is 'the big day'
Maar ooh wat is het wachten weer moeilijk en ik voel dat ik mezelf weer niet onder controle heb. Ik ga regelmatig in overdrive en wordt door de huisarts thuis gezet voor minimum 3 maanden met meidoorn en passieflora. Ik moet dringend kalmeren. De psycholoog is ook weer een welgekomen steun. De hoop is zo groot en het dal weer zo diep op het moment je het telefoontje krijgt met

weeral negatief!

Tranen met tuiten, zowel bij Tim als bij mij, Het mocht weeral niet zijn. Positief blijven valt helmaal niet mee. 

Ik probeer heel veel te halen uit m'n ontspannings- en yoga oefeningen. We moeten naar IVF 2 want al onze cryo's (ingevroren embryo'tjes) zijn op. 

Terug al die spuiten, terug zoveel op controle, terug de roller coaster van hormonen. Hoe lang hou ik dit nog vol? Gelukkig kan ik hier blijven over babbelen met Tim en kon ik mijn gevoelens hierrond eerlijk uiten. We maken voor onszelf uit dat we nog doorgaan tot eind 2017 en dan stoppen we. Dan slaan we een nieuwe weg in. 

We rapen al onze moed bij elkaar en beginnen 22 december terug met spuiten. Deze keer volledige andere medicatie dan bij de vorige poging zodat we toch niet zo fel reageren en zeker niet in overstimulatie gaan. 

Gonal F en cetrotide, dag 7 op controle. 

22 december: heel de dag barstende koppijn. s'avonds spuitje, heel makkelijk en simpel. Oef...

23 december: op en af hoofdpijn. Tegen m'n zin begonnen aan de kerstkaartjes. Ik had er zo graag nog een naam bij geschreven. Tegen de avond na m'n spuitje, menstruatiepijn... Raar...

24 december: de dag verloopt rustig maar emotioneel. Savonds gaan we gezellig eten en genieten er van. Even alles weg. De avond eindigt wel terug met hevige krampen. 

25 december: Heel moeilijke dag. Onze 3de kerstmis met het verlangen naar een wondertje. We hebben het beide heel moeilijk. De emoties lopen hoog op. Tim gaat alleen naar het familiefeest. Ik kan de moed echt niet samen rapen om mee te gaan. 

26 december: hoofdpijn, hoofdpijn, hoofdpijn en savonds komt er nog eens misselijkheid bij. Vroeg in bed en hopelijk morgen beter. Vandaag verhoogd van spuitjes. 

27 december: Nog steeds hoofdpijn. Bijna klokje rond geslapen en ik kom niet verder dan de zetel vandaag. Deze avond cetrotide moeten spuiten. Wat een venijn is me dat. Jeuken, branden... Niet leuk. Morgen vroeg uit de veren. Al om 7u45 in Aalter op controle. 

28 december: Echo controle verliep goed. Ik dacht oei het zijn er weinig maar Dr Decleer telde er maar liefst 15. Heel goed dit zal voor oudejaar of nieuwjaar zijn. Kzeg oei Nieuwjaar komt niet zo goed uit. Weet je wat zegt hij we zetten nu ipv deze avond 4 menopur spuitjes en vanavond nog een cetrotide en morgen ochtend terug controle. Om 6u45 aub...

Ik voel me vandaag wel ok al loop ik heel erg lastig. Kheb niet veel nodig om op m'n paard te zitten. Ocharme m'n ventje.

29 december: Veel te vroeg uit m'n bed. 5u15 loopt de wekker af en door de dikke mist naar Aalter. De groei van de follikels is wat gestagneerd. Nog 2 dagen stimuleren en zaterdagochtend (oudejaar) op controle. Hopelijk dan pick up maandag. 

31 december: Dr Kaan vandaag. Ik zeg hem dat het lastig is. Ik versta het zegt hij. Er zijn weer heel veel follikels. Vanavond om 18u nog een spuitje cetrotide en om 21u stipt pregnyl. Morgen (jawel 1 januari) om 9u30 terug bloedname en maandag om 9u pick up. Om 7u30 worden we in Jan Palfijn verwacht. 

Oudejaar komen we moe door, tegen 21u30 vallen we beide in slaap in de zetel. Tis maar dat de kindjes willen opblijven tot middernacht of we lagen al lang in ons bedje :-)

1 januari: Gelukkig Nieuwjaar, hopelijk wordt 2017 ons jaar!

2 januari: Pick  up. Om 7u30 staan we in Jan Palfijn. We zijn rustiger en minder emotioneel dan vorige keer.  Wel voordien temesta gekregen. Geen pijn gehad, ik ben opvallend rustig. 

Er zijn 15 eicellen. Morgen tussen 12 en 13u bellen ze hoeveel bevruchtingen er zijn. 

3 januari: 9 eicellen bevrucht, mooi aantal. Ik ga vandaag ook naar de acupunctuur. 

5 januari: 11u terugplaatsing. Ik krijg de keuze 1 of 2 eicellen terugplaatsen. We kiezen voor 2. 

2 mooie embryo'tjs 8 cellig. Hoop doet leven. 

Na de terugplaatsing moeten we nog wat blijven liggen. We waren aan het dromen van namen van onze wondertjes. Tim ging weer heel extreem :-) Bertje en Waltertje :( Niet echt mijn keuze ;-)

Achteraf zijn we gaan eten in de lunch garden met de kindjes en gaan wandelen aan zee. Als afsluiter thuis pannenkoeken met warme chocolademelk. Een leuk ontspannen dagje. 

De eerste dagen na terugplaatsing lopen goed. Ik ga nog naar de acupunctuur en  heb afleiding genoeg want het is nog kerstvakantie. Ik heb last van menstruatiepijn en ben vooral op dag 6 heel erg moe. 11 januari droom ik zelf dat ik telefoon krijg van Dr Decleer dat het positief nieuws is. Ik sta heel euforisch op. (De vorige keren droomde ik telkens dat het negatief was)

Donderdag 12 januari (dag 10) is het helemaal het omgekeerde van de afgelopen dagen. De moed zakt me in de schoenen. Het geloof is weg. Gelukkig mag ik vandaag naar de psycholoog. 

Gelukkig neemt Tim vrijdag een dagje verlof. We ruimen wat op. Hebben een gezellig dagje samen. 

Zaterdag gaan we een hapje eten in Oostende, slenteren we wat door het stad en gaan we naar de cinema. Afleiding en tijd samen. Zo belangrijk. 

Dinsdag 17 januari: bloedafname. Met een heel gelaten gevoel. Ik geloof er niet in. De Dr was om 16u  al een uur in vertraging dus zijn telefoontje deze avond zou ook wel eens wat later kunnen zijn. 

Wat later wordt veel later. Wat stelt hij mij op de proef. Om 22u krijg ik telefoon.

PROFICIAT! WAAAAT? HCG 103, begin maar te feesten zegt Dr Decleer. 

We zijn euforisch en veel traantjes van geluk. 

Direct mama en moeke gebeld en nog een paar andere mensen. Wat een nieuws.

Vrijdag naar de acupunctuur en terug bloed laten trekken. 

vrijdag HCG 371 en 25 januari 3225.

Maar Ooh wat is het moeilijk. 

We dromen, zijn zo blij, proberen te genieten maar hebben zoveel schrik. 

Ik ben soms heel erg lastig. Ieder pijntje, steekje zoek ik iets achter. Ik heb veel last van bandenpijn. De eerste week ben ik heel erg misselijk maar dit gaat de 2de week al veel beter. Slapen gaat de ene nacht al beter dan de andere. Ook al ben ik zo moe, ik vind m'n draai niet. 

Dinsdag 31 januari hebben we eerste echo. 

We zien 2 vruchtzakjes. In het ene zakje zit er een vruchtje in het andere zien we niet echt iets en Dr Decleer denkt dat dit niet zal verder gaan. Afwachten tot week 8. Maar hij is tevreden. 

Op de vraag waarom ik nog geen hartje zie krijg ik het antwoord, hij kan nog niet lopen ook e ;-)

Perfect normaal dat er op 6 weken nog geen hartactiviteit is. De pijn is normaal. Omdat het al de zoveelste zwangerschap is herkent m'n lichaam de hormonen veel vlugger en gaat hij zich vlugger aanpassen. Genieten en 14 februari terug.

Hopelijk wordt dit onze beste Valentijn ooit :D

Vrijdag 3 februari
vandaag naar de psycholoog en ooh wat heb ik er weer deugd van, de sessies lopen ook altijd uit bij mij. 2.5 uur zat ik binnen :-) Ze raadt me net als de relaxatietherapeut aan om positieve energie naar m'n buik te sturen. Dit doen we al een paar weken maar zij gelooft er heel erg in. Vertelde me ook een paar heel positieve verhalen die mij enkel maar meer doen geloven dat het kan helpen.
Smiddags maken Tim en ik een wandelingetje en genieten van het winterzonnetje. Zalig. 

Dinsdag 7 februari
Pffff wat gaat de tijd traag. Nog een week voor we meer zekerheid hebben. Ik probeer zo positief mogelijk te denken en te zijn maar het is echt niet gemakkelijk. Ik maak me overal zorgen in. In wat ik voel en niet voel. Kheb zoveel schrik.

Donderdag 9 februari
Ik durf het aan om wat babypakjes te knippen,, mijn gedachten verzetten en dromen van ons kleine wondertje in de mooie schattige pakjes :-)

Dinsdag 14 februari
The Big Day, oooh wat spannend. We mogen redelijk vlug binnen in het kabinet maar oooh wat wordt ons geduld op de proef gesteld. De dokter krijgt een belangrijke telefoon en hij loopt meer dan een half uur uit. Een uur na onze afspraak is het eindelijk aan ons. Niet goed voor m'n hartje dat klopt bijna uit m'n borstkas :-) we gaan eerst kijken zegt hij. Maar wat ben ik in paniek. De echo is veel kleiner dan dat ik gewoon ben dus denk ik direct het is mis, te klein, geen flikkerlichtje,... Wacht wacht zegt de dokter. Hij steekt direct het geluid aan en we horen een flinke hartslag. Tranen bij de vleet. En als ik dit hier neerschrijf komen de tranen terug. Wat een euforisch moment. Eindelijk!
Eindelijk horen we een hartje, eindelijk komt het besef van het zou nu toch wel eens voor echt kunnen zijn. Ik moet stil liggen zodat hij een mooier beeld kan nemen. 1.5cm is onze kleine pruts. 1.5cm nieuw leven. Zo zo blij... maar toch blijft de schrik. Ik mag op 10 weken nog eens terug bij Dr Decleer dat hij zeker is dat alles goed is en dan op 12 weken naar m'n gyn in Ieper. Een pak van ons hart. Ik had zoveel vragen maar heb ze niet kunnen stellen door de emoties. Het enigste dat ik nog weet is als er iets is dat ik altijd mag bellen.  Dat stelt me gerust. Ne crème van een dokter :-)

Maandag 20 februari
Ooh wat zijn we blij, de 9 weken bereikt zonder al te veel erg. Maar hmmm te vlug geroepen, ik merk een sliertje bloed bij het afvegen. De paniek is groot maar ik probeer te kalmeren en we gaan naar de markt. Teruggekomen nog steeds wat verlies. Ik bel direct naar dokter Decleer. Krijg de raad om in m'n bed te kruipen en morgen ochtend mag ik op controle. Heel de dag niets meer tot s'avond weer een klein sliertje. Zucht... laat het aub niet waar zijn, het mag niet mis gaan, we zijn nu alzo ver.
Ik ga met een bang hartje slapen maar lig om 2u klaarwakker.

Dinsdag 21 februari
Eindelijk is het 6u30 en kunnen we opstaan. Om 8u in Aalter dus vertrekken we mooi op tijd. 7u45 komen we aan en Dr Decleer zit al op ons te wachten. We gaan direct kijken zegt hij. 'Vals alarm, alles is in orde.' Hartje klopt mooi en baby mooi gegroeid. Maar ik moet terug spuitjes zetten met hormonen, bij de pilletjes die ik al moet opsteken. M'n baarmoeder is blijkbaar heel onrustig en die moet kalmeren. Veel rusten is de boodschap. Wat een opluchting weer. We zijn weer wat gerust gesteld. Op naar volgende week :-)

We houden ons heel rustig, proberen niet te veel te doen en niet te doemdenken. Alles komt goed.

Dinsdag 28 februari
We zijn heel rustig tot we moeten vertrekken. De zenuwen beginnen te gieren. 10 weken sinds gisteren. Alles lijkt goed te gaan maar daar zal ik maar overtuigd van zijn eens we baby terug zien. We moeten gelukkig niet lang wachten en krijgen babybuik vlug te zien. Waaw 1 cm gegroeid, al beweging te merken en hartje klopt goed en stevig. Wat een opluchting. Zo blij. Ons spruitje is 3 cm.

Dinsdag 7 maart
We zijn weer een weekje verder. 11 weken al. Zo spannend. Mijn zwangerschapsaankondiging begint stilaan volledig vorm te krijgen, nog enkel afwerken en foto trekken. Nog een weekje en heel de wereld mag het weten. Het blijft zo onwerkelijk. Zo een wonder dat er een klein mensje aan het groeien is in m'n buik. Ik beleef het allemaal zo anders dan bij Thibo en Jelle. Zo mooi, zo speciaal.
Ik voel me ook wel redelijk goed. Af en toe wat kwaaltjes, vooral als ik niets gegeten heb. Slapen is ook een ramp met de nodige hoofdpijn tot gevolg. Niet leuk maar niet veel aan te doen.
Morgen m'n laatste spuitje. Daar zijn we ook weer vanaf. Op naar volgende week :-)

Maandag 13 maart
Spannende dag. Gelukkig waren we vlug middag en mochten we voor het eerst richting Ieper. M'n zwangerschapsaankondiging is klaar om gepost te worden. Zou het dan toch eens mogen?
Wat een mooie echo en wat is ons spruitje alweer gegroeid. Zo bewegen, hij zwaaide zelfs :-) Weeral traantjes van blijdschap, ik denk dat er nog veel gaan vloeien de komende maanden. Het geluk dat door je heen gaat is onbeschrijfelijk.
Eindelijk mogen we het zeggen, we zijn 12 weken zwanger, Uitgerekend 25 september :-)