Dagboek: een maandje in de medische malle molen --> zwanger worden met iui

Heel veel mensen weten niet wat het is om niet natuurlijk zwanger te worden en echt ik wens het niemand toe. De droom, de wens die is er, het verlangen des te groot... en wat de hormonen doen met je lichaam van dag tot dag...
Ik hoor zo vaak, je mag er niet mee bezig zijn, zet het uit je hoofd,... makkelijker gezegd dan gedaan.
Mijn maand van dag tot dag...

Zondag  1 mei

Dag 13 na inseminatie van IUI 2 eigenlijk moet ik wachten tot dinsdag maar toch een testje gewaagd.  Negatief :(

Wat is de ontgoocheling groot, weeral... :'(

Maandag 2 mei

Diepe zucht, humeurtje beneden alle pijl...

Dag 14, niet ongestelde dag... maar m'n regels zullen nog wel effe uitblijven door de utrogestan die ik heb moeten bijnemen. 

Dinsdag 3 mei

Toch nog een testje gedaan, omdat het moest, al wist ik het resultaat al. 

Plots zijn m'n regels daar, veel vroeger dan verwacht. Eigenlijk wel blij. We kunnen weer verder. 

Woendag 4 mei.

In alle vroegte naar de gyn gebeld. Ik moet deze middag op controle, met het verlengde weekend voor de deur moet het vandaag. Normaal tussen de 1ste en 4de dag. 

Heel m'n agenda op z'n kop. Gelukkig kan mama inspringen zodat we om 15u in Ieper kunnen zijn. 

Alles OK we mogen starten met IUI 3.

Vanavond om 19u eerste spuitje menopur, wordt weer wekker zetten.

Donderdag 5 mei

Feestdag :-) mooie dag, het zonnetje schijnt, ik voel me goed. Open deur bij Thibo op school. Bezoekje van vrienden en 's avonds gaan eten met m'n schoonouders. Ik geniet er van. 

Net voor we gingen eten om 19u m'n spuitje gezet. 

Vrijdag 6 mei

Telefoon van secretariaat gynaecologie. Afspraak moet verzet worden, maandag morgen 7u15. Euh?? Dit kan niet ik moet werken... Pffff precies of we hangen aan een jojo. Dan maar dinsdag, gelukkig maakt dag 6 of 7 niet zo veel uit. Dinsdag morgen op controle. 

Voor de rest rustig dagje. Om 19u spuitje. 

Zaterdag 7 mei

Duidelijk met het verkeerde been uit bed gestapt. De hormonen beginnen weer te werken en dat zullen we geweten hebben. M'n humeurtje is niet echt te genieten. 

In de middag betert het wat. 's avonds BBQ'tje met m'n ouders. Zit je gezellig te eten, gaat je alarm af. Tijd voor een spuitje. 

Zondag 8 mei

Opgestaan met barstende koppijn en ooo zo moe, lang leve de nevenwerkingen. 

Gelukkig helpt een aspirientje wel vandaag. Leuk dagje gehad op wings for life. 

In de late middag terug zo moe, hoofdpijn en kots misselijk. 

Thuisgekomen wil je vlug een douchke nemen, is het alarm voor je spuitje daar terug. Best dat dat nog bestaat een alarm, was het weer effe vergeten. 

Maandag 9 mei

Dag 3 met hoofdpijn... gewoon word je dit toch niet...

En moe, ooh zo moe. Ik lig bijna heel de middag in m'n zetel. Dit is gelukkig een voordeel van 's nachts te werken dat ik overdag toch kan rusten. 

Om 19u schiet ik wakker van m'n alarm: spuitjestijd. 

Dinsdag 10 mei

9u controle in Ieper. Follikel meting met inwendige echo. Nog niet veel te zien maar dat kan ook nog niet, is nog een beetje vroeg maar de controle moet er zijn. 

Bloed laten prikken (grrr hier heb ik zo'n hekel aan é) Het is een andere in het labo dan dat ik gewoon ben en grrr ze prikt niet goed. Inwendig vloek ik heel hard want het doet pijn. En ik had gelijk, voor de eerste keer blauw... kwist het e... 

Nu wachten op telefoon. 

Op de radio op weg naar huis hoor ik een interview met iemand van de stichting wensouder vlaanderen. Daar hoor je hoe hard en moeilijk het wel is om zwangere vrouwen te zien, buggy's, geboortekaartjes... ik kan ze alleen maar gelijk geven. Ook al heb ik al 2 kindjes.

Om 12u krijg ik telefoon van het secretariaat. Verder doen met m'n spuitjes en vrijdag om 10u15 terug op controle. 

Voor de rest een rustige dag. 

19u spuitje

Op deze dag van de wensouder kwam ik deze tekst tegen, een tekst op m'n lijf geschreven. Ook al heb ik al 2 voldragen zwangerschappen achter de rug en heb ik 2 prachtige zonen. De wens, het verlangen, het verdriet en de leegte... Moeilijk te beschrijven.

De tekst hieronder is van Marinus van den Berg en zo herkenbaar

Ik zou willen dat je mij niet opnieuw die pijn laat voelen

die ik voelde toen we met ons probleem geconfronteerd werden,

door ons te negeren en uit te sluiten bij gezellige feestjes.

Hoogstwaarschijnlijk gaan we toch niet komen,

maar uitgesloten worden voelt dubbel zo erg.

Indien ik niet naar feestjes kom weet dat het dan niet is dat ik je niet graag heb

maar dat het voor mij op dat moment moeilijk is

om gezellig te doen of om op plaatsen te komen waar over kindjes gesproken wordt.

Weet dat het niet besmettelijk is om een fertiliteitsprobleem te hebben,

dus ik zou willen dat je me niet uit de weg gaat,

ik heb je nu meer dan ooit nodig.

Ik heb best wel eens afleiding nodig en wil graag horen hoe het met jou is.

Maar ik wil ook graag dat jij weet hoe het met mij is.

Het zou kunnen dat ik bedroefd ben en misschien ga huilen,

maar ik zou willen, dat je me over mezelf laat praten,

al wil ik dat niet iedere keer, want soms heb ik er helemaal geen behoefte aan en wil ik gewoon alleen zijn, alleen met m’n verdriet.

De eerste prognose was zwaar voor me

en iedere keer na een tegenslag, komt dat gevoel terug.

Ik zou willen

dat je niet van me verwacht “er niet aan te denken”

of om “eens op vakantie te gaan”.

Wij zijn al een hele stap verder

en weten dat dit bij ons echt niet zal helpen.

Ik wil niet beklaagd worden, maar ik zou willen

dat je me de kans geeft om verdrietig te zijn.

Ik moet door dit verdriet heen

Ik zou willen dat je begrijpt dat mijn leven overhoop gehaald is.

Ik weet dat het vervelend is voor je om bij me te zijn als ik mij beroerd voel.

Wees a.u.b. geduldig met me, net zoals ik geduld heb met jou.

Ik zou willen dat je weet, dat alle reacties van verdriet die ik heb, erg normaal zijn.

ontgoocheling,kwaadheid, hopeloosheid en overstelpend verdriet,

je kan het allemaal verwachten.

Ik zou heel graag willen dat je me kan begrijpen.

Dat je je zou kunnen inbeelden hoe het voelt:

mijn verlies en mijn verdriet, mijn hoop en mijn verlangen, mijn stilte en mijn tranen, mijn leegte en mijn pijn.

Maar ik hoop, echt waar ik hoop, dat je het nooit zal begrijpen.

woensdag 11 mei

Barstende koppijn en vandaag gaat het niet over met een aspirientje...

Op bezoek bij m'n nichtje in het MIC van het UZ Gent. Heeft me deugd gedaan, 

Veel gebabbeld.

De rest van de middag lig ik in m'n zetel, kan met momenten m'n ogen niet openhouden van de koppijn. 19u spuitje

Donderdag 12 mei

Ja man ,het lontje is weer kort vandaag.

De hormonenrollercoaster giert door m'n lijf...

Tis echt m'n dagje niet...

19u spuitje

Vrijdag 13 mei

Pfff hoe goed het vorige maanden ging des te slechter gaat het nu... dag 11 en nog niets te zien, geen follikel geselecteerd, geen hormonen die stijgen... Daar gaan we weer, kan er nu nooit eens iets goed blijven lopen? Verdubbelen van spuiten en dinsdag terug op controle... Pfff...

Emotioneel toch zwaar ze, zit te pas en te onpas te janken... Zo ontgoocheld... 

19u voor de eerste keer een volledige ampulle, pfff was me da effe slikken, zo pieken...

Zaterdag 14 mei

Op en af vandaag, weet met mezelf geen blijf... Ooh wat moet Tim geduld hebben met mij, mijne sterke vent die alles doorstaat... 

Het zuur is vandaag ook weer van de partij, welcome back... 

19u alarm... weeral tijd om te spuiten

Zondag 15 mei

Rustig dagje zonder al te veel erg... oef mag ook wel eens

19u spuitje

Maandag 16 mei

Deze morgen gaan shoppen en dat was precies geen goed idee, de drukte deed me geen goed en daar was de hoofdpijn, die tegen we thuis waren serieuze migraine was. Ik kon wel de muren oplopen. Ieder geluidje, geurtje was er te veel aan. De nodige misselijkheid was ook van de partij... waarom niet e... In de late middag toch even gaan wandelen, de hoofdpijn was niet weg maar dragelijk. 

19u spuitje en 20u bedje in... 

Dinsdag 17 mei

Ik kan m'n hoofd niet leeg maken, er maalt continue vanalles door m'n hoofd. Kheb het gevoel dat we weer meer en meer in de neerwaartse spiraal zitten. Het is zo moeilijk om positief te blijven. Genieten van de kleine dingen... dat probeer ik maar soms... heeft het allemaal nog wel zin? Zal het ooit lukken? Ik weet het, ik heb 2 prachtexemplaren rond lopen, ik weet dat het kan, maar toch...

Om 13u15 werden we bij de gyn verwacht. Benieuwd, niets verwachtende... 

Waaw wat was dat zeg, baarmoederslijmvlies van 9mm en een pracht van een follikel van 18mm. 

Nooit durven hopen dat na 4 dagen dubbele dosis al zo'n effect zou hebben. 

Wat ben ik blij, eindelijk terug wat positiever :-)

Om 21u spuitje pregnyl en donderdag ochtend om 10u de zwemmertjes binnen brengen en om 12u inseminatie. En dan beginnen de 2 lange wachtweken terug. 

3de keer goeie keer? We hopen... 

Woendag 18 mei

Slecht geslapen maar toch redelijk opgestaan. Wel krampen in m'n onderbuik, m'n eierstokken zijn aant werken... 

Donderdag 19 mei

Om 10u moesten we in het labo zijn, effe stressen deze morgen maar mooi op tijd. Gelukkig was het mooi weer en hebben we het nuttige aan het aangename gekoppeld en zijn we gaan shoppen in Ieper.  Om 12u staaltje gaan ophalen en naar de gyn. Hij was wat in vertraging maar dat half uurtje kon er nog wel bij.  Op de echo zagen we dat de eisprong bezig was dus perfect op het juiste moment ;-)

Vingers gekruist en hopen op een wondertje. 

Vrijdag 20 mei

rustig dagje, vanavond starten met de utrogestan (progesteron) en dan kunnen de bijwerkingen weer beginnen. Vandaag energie ten over en ons huisje een flinke beurt gegeven. 

Zaterdag 21 mei

rustig dagje, ik voel me goed ondanks dat het m'n werk weekend is en ik toch wel slaap te kort heb dan. Beetje genaaid, m'n ventje gezelschap gaan houden tijdens het vissen, een avondmarktje gedaan, BBQ'tje... kortom genieten van elkaar en van het mooie weer. Mogen we niet vergeten want het is ooh zo belangrijk. 

Zondag 22 mei

Dagje Gent. Bezoekje aan m'n nichtje. Lekker relax

Ik voel me nog steeds goed en daar ben ik blij om. 

Maandag 23 mei

Ik wist het al als ik m'n ogen opendeed vanmorgen dat dit m'n dagje niet was. Een combinatie van 3 nachten werken (slaaptekort) en de hormonen zijn moordend. 

M'n humeurtje is niet te genieten. Je laat me best gerust vandaag. ;-)

Dinsdag 24 mei

Ook vandaag ben ik niet de meest aangename persoon. Humeurtje onder het vriespunt. Gelukkig heeft Tim de late zodat hij er niet te veel last van heeft. Kan ik mezelf wat beklagen. 

Woensdag 25 mei

Pff weet met mezelf geen blijf, dag 6... al 3 dagen zo humeurig, kan niets verdragen, echt balen, het wenen staat me nader dan het lachen :'(

Donderdag 26 mei

Een week na de inseminatie... Spannend... Na een ochtendhumeurtje toch een redelijk dagje. Genoten van het mooie weer. Gras afgereden, plantjes verzorgt... 

Beetje bezig geweest, m'n zinnen wat verzet... 

Vrijdag 27 mei

De rollercoaster is weer bezig vandaag, ik voel me goed, ik voel me niet goed, ik voel me goed... ik geloof er in, ik geloof er niet in, ik geloof er in... soms is het echt om zot te komen. Ik probeer zoveel mogelijk afleiding te zoeken, beetje computer, beetje naaien, beetje tv, wat opruimen... Maar telkens dwalen m'n gedachten af...

Zaterdag 28 mei

Rustig dagje. Deze week vond ik 2de hands een bugaboo buggy, eentje die ik zo mooi vond dat ik hem echt niet kon laten staan. Mijn ventje overtuigen was niet moeilijk, hij was het meteen met me eens :-) Dus wij deze morgen om de buggy. Wat ben ik er blij mee, dat hij nu maar snel gevuld wordt... 

Zondag 29 mei

Wakker geworden met gespannen borsten en menstruatiepijn... hmmm... wat moet ik hier nu weer van denken. Menstruatie is veel te vroeg. Nog effe geduld maar ik leef op hoop. 

Maandag 30 mei

Wat een rollercoaster weer... Je gelooft, je hoopt en plots slaat het om naar niet durven hopen, niet geloven ... Jezelf beschermen tegen weeral een tegenvaller? Ook al heb ik symptomen, ik durf niet hopen en toch... zucht... afwachten...

Dinsdag 31 mei

Testje gewaagd deze morgen en negatief :'(

Ik ben zo boos op mezelf dat ik niet gewacht heb, dan leefde ik nu nog op hoop. 

Er zijn er veel die zeggen dat het nog te vroeg is, de gyn zegt niet voor niets dat ik moet wachten tot vrijdag. Pfff... boos, ontgoocheld, verdrietig... 

of toch... nog een klein sprankeltje hoop? 

Het einde van de maand en volgende maand komt er nog zo eentje en wie weet nog veel meer en wetende dat er hier al zoal 2 jaar aan vooraf gegaan zijn... Het is niet niets. Ook wil ik in dit slot toch mijn allerliefste schat niet vergeten. Hoe hij dag in dag uit klaar staat, er voor me is in moeilijke momenten, mijn grilletjes opvangt, telkens probeert mee te gaan naar alle afspraken bij de gyn en ja ook wel heel erg ontgoocheld is telkens de test negatief is. Vele vergeten dat de papa in spé ook mee telt. Ook verlangt en ook droomt en dat ook hij niet mag vergeten worden. 

Ik hou super veel van jou mijn schatteke.