Het was allemaal zo mooi. Onze liefdestrein boemelde door het prachtige romantische landschap.
Dat de trein heel wat wissels en bochten zou maken dat wisten we. Bij Jelle is het nu eenmaal ook niet van een leien dakje gelopen maar we gingen er met volle moed tegenaan.
In februari kwam onze trein al aan in het paradijs, veel vroeger dan verwacht maar we waren zwanger! Ik kon m'n geluk niet meer op. Maar wat een oooh zo mooie droom was eindigde in een hel. (die miskraam heet!)
De trein mocht niet stil staan, geen tijd om te bekomen, geen tijd voor rust, geen tijd om op te laden of terug tot mezelf te komen. De roep naar het paradijs was te groot. Dus daar gingen we weer. De trein reed vreselijk snel, een rollercoaster gierde door m'n lichaam. Iedere maand een ontgoocheling, de trein stopte niet in het paradijs, hij bleef maar rijden en rijden... tot hij stil stond... Helemaal stil...
De trein zei stop... tijd om te bekomen, tijd voor rust, tijd om op te laden en tot jezelf te komen.
Wat ben ik blij dat de trein op tijd stop zei.
Nu heb ik het gevoel dat ik er terug klaar voor ben, klaar om terug op de trein te springen.
Op onze lange reis maak ik af en toe al eens iets voor onze droom. Dit kan je in de andere berichten volgen.
dikke knuffel Lies
BeantwoordenVerwijderenHeel mooi verwoord/geschreven ook al is het totaal geen fijn onderwerp x